در سیزدهمین هفته نمايش تماشا خانه مهر، با فيلم مستند «آلبرت اشپیر» ميزبان هنرجويان و علاقه مندان بوديم؛
هيتلر خودش اهل هنر بود و در معماري صاحب نظر. او معتقد بود که بناهای یادمانی سلاح‌های قدرتمندی هستند و می‌پنداشت که رهبری سیاسی، «وابسته» به بنا نهادن ساختمان‌هایی است که انبوه خلق را مبهوت و مرعوب کند، و سرکوبگر تمایل بدنی‌شان به کنش انتقادی و جسورانه باشد.
هیتلر دقيقاً مي دانست که دنيايی که مي خواهد بسازد، چه شکلي است، فقط کسي را لازم داشت که آن را برايش ترسيم کند. کسی که بتواند آينده جامعه را در ابعادي غول آسا، با مرمر و فولاد، بکشد. آن شخص، آلبرت اشپير نام داشت.
هیتلر در معمار مخصوصش، آلبرت اشپير، کسي را يافته‌بود که مي‌توانست با نام هيتلر اما با مهارت خود، دست به خلاقيت بزند. نقشي که آلبرت اشپيرِ معمار در شکل دهي به کالبد قرن بيستم داشت، چه بود؟ دنيا چه شکلی می شد اگر آلمانی ها در جنگ پيروز می شدند؟