نویسنده:

دکتر ایمان رئیسی
مهندس معین کاکوئی

چکیده مقاله:

فلسفه پدیدار شناسی یکی از ارزشمندترین دستاوردهای دنیای اندیشه در قرن بیستم است، و جایگاه آن در مباحث معماری معاصر ایران کم رنگ است و نگارندگان در این مقاله در جستجوی بررسی این رویکرد در یکی از بناهای معماری معاصر کشورمان می باشند. به بیان دیگر پدیدارشناسی راهکاری است که به معمار یاری میرساند تا بتواند اثر خود را هر چه بیشتر در حیطه‌ی ادراک مخاطب ها بگذارد. هدف اصلی در طرح این موضوع این است که معماری معاصر مهمترین ویژگی خود یعنی فضای تجربه گرا را از دست داده و دلیل آن عملکردگرایی افراطی میباشد که باعث عدم توجه به بدن انسان شده است . به عقیده‌ی یوهانی پالاسما طراحی معماری برای ساختمان ها بر اساس تصورها و احساس های افرادی که در آن کار و زندگی خواهند کرد ، شکل میگیرد و پدیدارشناسی این احساس های بنیادین را تحلیل خواهد نمود. از همین رو پدیدارشناسی به مثابه آشتی میان بدن انسان و معماری می باشد که ارمغانی به نام فضای تجربه گرا را برای معماری به همراه خواهد داشت. جامعه آماری و نمونه موردی در این مقاله مسجد ولیعصر تهران است که از دو روش تحقیق مفهومی– تجربی برای بررسی فلسفه پدیدار شناسی و ارزیابی – انتقادی بر ای نمونه موردی استفاده شده است. روش استدلال نیز قیاسی و استقرایی می باشد که حاصل تطبیق انجام شده میان یافته ها و مبانی نظری با نمونه موردی میباشد. سوال اصلی در این مقاله این است که تا چه حد رویکرد پدیدارشناسی در معمار ی مسجد و لیعصر تهران تاثیر گذاشته است؟ نتیجه حاصل شده از این مطالعه به ارائه و بررسی چگونگی تحقق مبانی نظری پدیدارشناسی در معماری مسجد ولیعصر منجر خواهد شد و به نظر میرسد که آیتم های مطرح شده در تئوری محمدرضا شیرازی پیرامون پدیدارشناسی، در معماری مسجد ولیعصر رعایت شده و این مسجد یک نمونه مناسب از تحقق فلسفه‌ی پدیدارشناسی در عمل میباشد.

جهت دانلود کامل مقاله کلیک کنید .